Briefje aan Paul – Jaarwisseling 2

Terwijl de Corona QR code (inclusief de Booster) voor mijn moeder door de lamineermachine pruttelt begin ik aan mijn briefje voor jou. Om Skip af te leiden van het knallen van (verboden) vuurwerk en Carbid, staat de Top2000 aan….ik murmel zelfs af en toe mee.
Niet dat je dit briefje leest trouwens, maar het is fijn voor mij om zo een toonzetting te vinden, net alsof ik tegen je praat.
Vorig jaar schreef ik je ook een briefje op 31 december. Toen was de rouw nog verschrikkelijk diep en alle dagen waren zwaar, zwart en grauw. Gek genoeg (dat zal wel een soort zelfbescherming zijn) kan ik me vanaf jouw overlijden tot ruim in 2021 niet echt veel meer herinneren. Ik noemde dat eerder al rouwdementie.

Een heel jaar zonder jou is voorbij gevlogen.
Er waren heel veel eerste (en ook al tweede) keren zonder jou. Verschillende feestdagen, jouw verjaardag, onze verkeringsdag, mijn verjaardag, de verjaardagen van mijn moeder, de kinderen en jouw zus en zwager (beide verjaardagen ben ik vergeten te bellen of appen). Zelfs de eerste vakantie zonder jou zit er op. De dagen zijn routineus en rijgen zich aaneen. Deze periode (november, december en straks januari) vind ik zwaar. Donkere dagen, lockdown dus even winkeltje in en uit zit er niet in. Geen bakkie doen, niet effe ergens lunchen of een museum in. Mijn CoronaCoupe is weer vreselijk en ik heb geen zin om iets aan uiterlijk vertoon te doen.

Op dit weblog schreef ik afgelopen jaar 20 posts.
Ze gingen over van alles, mijn boosheid over de administratieve rompslomp. Ik zag trouwens net in de postapp dat er weer een brief van de belastingdienst aankomt. Ik hoop dat dit de laatste brief met de aanhef ‘aan de erven van’ is. Waarschijnlijk is het de definitieve aanslag van 2020. Leuker kunnen ze het nog steeds niet maken.
Ik schreef vaak over opkrabbelen, weer inkakken, hernieuwde vriendschappen en verloren vrienden. Verviel best vaak in de dipherhaling.
Maar ik schreef ook over Skip, die dit jaar de hoofdrol in #MijnMoment kreeg.

De teleurstelling over de KarinVan2 borrelt weer op als ik de posts daarover teruglees.
Nog steeds is de grote wens van een huis op wielen aanwezig. Ik zou er echt een wat langere tijd tussenuit willen piepen. Natuurlijk is Corona ook hier spelbreker, maar toch…..gewoon in de bus stappen en rijden naar waar de zon schijnt. Ik denk dat ik het nu veel beter zou kunnen dan vorig jaar.
Toen had ik het gevoel dat het niet uitmaakte waar ik zou zijn, het alleen zijn en het verdriet zou enkel op een andere plaats zijn. Inmiddels kan ik soms zelfs genieten van een mooie wandeling, het geluid van een zingende vogel en een andere omgeving.

De Kerstdagen heb ik trouwens op het door jou zo gehate eiland Texel doorgebracht.
Ik beken…. nog veel erger…in een huisje op een Landalpark. We hebben nog meer fouts gedaan….gourmet op eerste Kerstdag. Met als dessert een Mona toetje.
Je zou als je erbij geweest zou zijn, in je auto zijn gaan zitten wachten tot alles voorbij was.
Het was voor mij eigenlijk een prima oplossing om weg te zijn met de Kerst. Dat ga ik volgend jaar weer doen!

Nu was het omdat mams echt hard achteruit gaat. Ze wordt echt oud en heeft er soms geen zin meer in. Ik ben dus de afgelopen maand wel drie keer die kant opgereden.
Die toestand maakt ook dat ik definitief besloten heb voorlopig hier te blijven wonen. Je zal net zien….pak ik mijn spullen in, piept mijn moeder er tussenuit.
Niet alleen vanwege de toestand van mijn moeder maar ook die KUTcorona, lockdown in- en uit en daardoor weer een matig omzetjaar maken dat ik pas op de plaats maak in Drenthe. De bank ziet me aankomen om een hypotheek met deze matige omzetcijfers.
Learningrocks doet het aardig, maar met mijn eigen bedrijf (dat inmiddels gewoon Karin Winters heet) is er weinig uitzicht op nieuwe uitdagingen.
Nog steeds moet ik er eens goed voor gaan zitten, wat ik nou echt wil en wat ik niet meer wil doen. Die stap is nog even te groot, dus ik accepteer het gewoon zoals het is.

Op Twitter vroeg Christa Romp vanmorgen, waar ben jij het meest trots op?

• Dat ik mijn hoofd boven water heb weten te houden.
• Dat ik knopen doorgehakt heb.
• Op vakantie gegaan ben (dankzij Willem en Aly ook een prima week had).
• Een nieuwe boiler heb laten plaatsen.
• Heb durven opruimen.
• Door het hele huis slimme lampen en stopcontacten heb geplaatst en dus nooit meer in een donker huis thuiskom.
• Jouw infrarood kachel op mijn kantoor heb gezet en dus controle heb over licht en warmte.
• Heel zuinig geweest ben en mijn vaste lasten onder controle heb.
• Een aantal mooie opdrachten met Marielle heb binnengehaald en afgerond heb.
• Milder geworden ben en minder oordeel.
• Heel veel afgevallen ben (vooral door het lopen, maar ook door beter op mijn eten en drinken te letten).
• Een nieuwe tv heb gekocht (en dat die ook heel snel aangesloten was en werkte).

Ik ben ook heel trots op mijn drie kinderen, die het in Coronatijd uitstekend rooien en heel flexibel bleken te zijn. Doorzetters zijn het!

Het meest trots ben ik op het feit dat ik soms weer durf te genieten van momenten. Ik zie de dingen vaker als uitdaging dan als probleem.

En toch….
Het is- en blijft gewoon shit…..ik mis je ongelofelijk.
Vanavond staat er een eenpersoons driegangen menu op tafel
Bij elke gang trek ik een fles open (jaja maar 1 glas….de rest bewaar ik) en om 12 uur gaat er een prima fles Cava open. Die kelder moet toch leeg.

En nu snotter ik weer even mee met ‘Tears in heaven’ van Eric Clapton en ‘Who wants to live forever?’ van Queen.
(en dan moeten de ergste tranentrekkers nog komen.)

Er is nog een lange weg te gaan voor het goed met me gaat, maar ik ben op weg.