Op KarinBlogt heb ik zojuist de laatste vakantie blogpost over de reis met de KarinVan geplaatst.
Hier reflecteer ik even op de afgelopen periode en stip even wat zaken aan.
Het was een goede vakantie.
Geen moment heb ik aan werken gedacht. Ook de afhandeling van de nalatenschap van mijn moeder heb ik even losgelaten. Maandag pak ik de draad weer op.
De hele vakantie kwam ik plaatsen tegen waar we ‘ooit’ samen kampeerden. Soms in een flits, soms wat langer en emotioneler. Op Paul zijn verjaardag waren we in Sisteron. In 2009 hebben we daar samen gestaan. Ik bladerde in die dagen dus ook regelmatig terug naar de fotoboeken van Google. Ik noem die verdrietige dagen ‘natte ogen dagen’. Mijn emoties zitten dan hoog en er blijft een steen op mijn maag liggen. Vooral omdat er veel lieve berichten binnenkwamen op verschillende plaatsen. De moorkop foto die Ineke stuurde was me even teveel.
Een ander ‘ding’ was het missen van de belletjes met mijn moeder.
Bij elke verplaatsing belde ik haar voorheen om verslag te doen van de reis en de plek waar we stonden. Als we het dan over het weer hadden, was het standaard zo, dat het op Texel ook altijd mooi weer was. Op heel veel plaatsen waar wij kwamen, was mijn moeder ook ooit geweest (of in de omgeving daarvan).
Twee keer heb ik deze vakantie, zonder nadenken haar thuis nummer ingetikt, om er achter te komen dat de telefoon afgesloten was.
Even slikken en weer doorgaan.
Toch was het een uitstekende vakantie, die emoties horen erbij en geven het verdriet de plek die het moet hebben.
Oude herinneringen zijn aangevuld met nieuwe ervaringen.
Vooral de stukken die ik samen met Aly en Willem reed en kampeerde waren heerlijk. Veel zwemmen, heel veel lezen, een beetje niksen, drinken, eten en soms fietsen.
De stukken alleen waren, gemiddeld genomen, ook goed! Het blijft moeilijk om contact te leggen en veel tijd breng je dus alleen door.
Vooral tijdens het rijden miste ik aanspraak. Die lege stoel naast me was soms om boos van te worden. Kijk eens hier….of daar….dat gaat niet. Niemand om te delen wat je onderweg ziet. Dat is wennen, maar was dragelijk.
DeKarinVan is fantastisch en binnen een kwartier is een campement uitgerold of ingepakt.
Daarover ben ik trots op mezelf! Alles kan ik alleen en alles heeft een plek.
Vaste routines bij de ‘alleen op pad’ stukken, boden me houvast en regelmaat.
Rijden is goud!
De afhandeling van de nalatenschap van mams.
Mijn kinderen en mijn ex Peter, hebben de afgelopen vier weken aardig doorgepakt om de ‘appel op te poetsen’ en het huis op Texel verkoopklaar te maken. Er is nog heel veel werk te doen, want het huis moet leeg en de container moet gevuld. Ik zie daar best tegenop, maar hoop dat voor eind juli geregeld te hebben. Dan kan het huis in de verkoop en kan de definitieve afhandeling beginnen.
Pas dan kan ik ook een definitief besluit nemen om Alteveer te verruilen voor Nieuwegein.
(wie weet belt Kopen zonder kijken me wel, want daarvoor heb ik me opgegeven).
Laat ik je verder maar niet lastig vallen met weer de rompslomp van de papieren meuk en de over de legitieme portie waar aanspraak op gemaakt is.
De aangetekende brief is binnen, dus ook daar mag ik mee aan de slag.
De uitzending van Dit is de Kwestie.
Donderdagavond 7 juli werd op NPO2 Dit is de kwestie uitgezonden. Vlak voor de vakantie waren daarvan de opnames bij mij thuis. Ik was er best nerveus over. Wat knippen ze er uit en wat houden ze erin.
Dit is de kwestie gaat over ethische dilemma’s. In deze uitzending ging het over doorbehandelen van mensen. Gaan we te lang door?
Paul en ik hadden er voor de start van de Immunotherapie flinke discussies over. Ik vond toen (en nog steeds) dat er niet op kwaliteit van leven maar op kwantiteit ingestoken werd. Zowel de huisarts als de Medisch Oncoloog brachten die kwaliteit van leven amper aan de orde. Behandelen om tijd te winnen was bij beiden vanzelfsprekend. Er is weinig gesproken over de te verwachten bijwerkingen, wat waarschuwingen en mogelijke problemen, maar dat is niet meegenomen in de besluitvorming. Zijn overlijden aan de darmperforatie was niet te voorkomen, maar had zonder de immunotherapie nooit plaatsgevonden.
Zoals ik al vaker aangegeven heb, is er te weinig ruimte voor naasten om daar ook iets van te mogen vinden. Met mij is het gesprek daarover toen en nu nog steeds niet gevoerd. Van zowel de huisarts als de oncoloog heb ik nooit meer iets gehoord of gezien.
Ik heb hen de link gedeeld van het programma, wie weet willen ze er wel van leren.
Ik vond het een integere en fijne uitzending. Ook de reacties van anderen waren positief.
Even een kleine waarschuwing als je het niet gezien hebt. De foto’s en film van Paul vond ik best heftig om zo te zien.
Waarom de cirkel rond is?
We startten de vakantie met regen in Noorbeek (waar ik ooit met Paul stond). We reisden door plaatsen waar we ooit waren en de vakantie eindigde met weemoed in Duitsland en regen onderweg.
De tv uitzending was de afsluiting van de vakantie voor mij waarbij mijn liefde voor Paul nog steeds groot is en het verdriet pijn doet. Toch is het gevoel van ontspanning, rust in mijn hoofd en verdwenen stressgevoel groot, dat wil ik zo lang mogelijk vasthouden!
De Jacuzzi staat in het prieel en ik ga nog een lange mooie zomer tegemoet!
Leest als bewogen, afgewogen, weloverwogen. Ik herken wel veel, met een lief die een soort zwaard van Damocles boven haar heeft hangen, over de relativiteit van de betrokkenheid van artsen. Ze maakt het goed, nu, en we hopen dat het zo blijft. Het is verbijsterend dat ze voor een controlerende pet-scan de portemonnee moet trekken, terwijl er een gen-mutatie verantwoordelijk is voor de foute celdeling. Jou wens ik een mooie zomer, en de uitzending moet even wachten tot mijn vakantie…
@Marc ondanks het zwaard van Damocles, wens ik jullie ook een goede zomer!
Mooi zo… is fijn je te volgen tijdens je vakantiereis en de reis daarvoor van bijna 2 jaar. Goede toekomst gewenst! Zal er graag deel van uitmaken.
Ik heb na lang twijfelen gekeken naar de uitzending en ik vond het een mooie (al had ik echt wel tissues nodig). Ik vind het echt geweldig hoe je je door deze moeilijke fase van het leven hebt geslagen en hoe je nu probeert anderen bewust probeert te maken van het verschil tussen kwaliteit en kwantiteit in het leven. Je bent een rockstar! XXXM.
Weer zo schijnbaar luchtig en vlot geschreven maar ondertussen voel je zo het verdriet.
Ik heb de uitzending gezien. Ja, dilemma..tijd kopen.
Huisartsen spelen een belangrijke rol. Mijn jongste broer overleed vorige week. De huisarts heeft samen met hem en zijn vrouw gesprekken gevoerd over palliatieve sedatie. Vervolgens is hij heel tevreden en rustig ingeslapen.
En nu ligt straks het Texeltijdperk ook achter je. En ook nog eens plannen om weer naar Nieuwegein te gaan. En daar was toen je KarinVan. Trots en goed dat je deze vakantie hebt gedaan. Sterkte daar op Texel en dikke knuffel van mij.
Hoi Karin, ik heb zojuist de aflevering teruggekeken. Wat mooi -en knap- dat jij eraan hebt meegewerkt. Alle gesprekken met de geïnterviewden geven stof tot nadenken. Ook omdat mijn goede vriend vorige week maandag is overleden. Hij leed aan MS en heeft gekozen voor euthanasie. Ook zijn vrees was, omdat MS ook in zijn hersenen was geconstateerd, dat hij op een gegeven moment op een punt zou komen dat hij de beslissing tot euthanasie niet meer zou kunnen of mogen nemen (zoals de chirurg ook zei in de aflevering ‘als we eenmaal een traject zijn gestart, brengen we die ten uitvoer ook wanneer de patiënt halverwege wil stoppen’). De kwaliteit van zijn leven is de afgelopen 30 jaar stukje bij beetje afgenomen en het laatste jaar in zo’n mate, dat hij niet met minder verder wilde. Hij was niet meer aan het leven, maar noemde het ‘óverleven’. Hij was op het moment dat hij groen licht had gekregen om euthanasie te mogen plegen zo enorm opgelucht, er was echt een last van zijn schouders gevallen. Ondanks het grote verdriet voel ik voor hem dan ook veel opluchting.
(Ook goed (op twitter) te lezen dat je n.a.v. “De Kwestie” inmiddels een goed gesprek met de huisarts hebt gehad.)
Indrukwekkende uitzending Karin. Het mooie van deze tijd is dat we het er met elkaar over hebben.
Mijn vader kreeg 60 jaar geleden Parkinson. Een nare ziekte in een verkeerde tijd.
“Gaat het goed Pa” (nee,….natuurlijk gaat het niet goed) “Mooi weer vandaag Pa, …..wat doen die begonia’s het goed he”? “Waren de spruitjes lekker, ……ik ruik ze nog”!
Als ik er aan terug denk,…. we deden net of er niets aan de hand is. We lieten het hem allemaal zelf opknappen. We draaiden er maar wat omheen.
We praten er nu met elkaar over,…… lachen en huilen samen. Het verdriet en het missen is er niet minder om geworden. Mooi dat je ons meeneemt in je reis Karin. De begonia’s doen het dit jaar best goed.