Door mijn handen…

Het plan was om deze blogpost te besteden aan het nut (en noodzaak) van een levenstestament. Nou ja, dat volgt dan later.

Allereerst even: hoe was je week Karin?
Het gaat best goed….ongeveer 75% van de tijd.
Ik moet zeggen dat ik het mezelf ook nog steeds niet echt makkelijk maak.
Elke dag ben ik druk bezig om een soort routine op te bouwen, op te staan, te ontbijten, oud nieuws te lezen en aan het werk te gaan.
Soms zitten er zelfs in deze coronatijd mooie ontmoetingen in een week, zowel fysieke bezoeken als online sessies en telefoontjes.
Soms haak ik af. Zo ook, zaterdag bij de online verjaardag van een netwerkvriendin. Daar ging ik (thuis en onzichtbaar) helemaal onderuit. Gezellig vieren en feesten met anderen, trek ik blijkbaar nog niet.

Inkakmomenten
Ook had ik ongelofelijke onverwachte inkakmomenten, waarbij de gemiddelde ‘normale’ mens denkt…joh?
Donderdag had ik de lang uitgestelde afspraak bij de tandarts en mondhygiëniste.
Voor ik goed en wel lag op de stoel, beet ik de kop van de tandarts al af…..waarom heeft u zo lang gewacht met die uitgevallen kroon? Ja *&(^%% ik had wel wat anders aan mijn hoofd.
Toen de mondhygiëniste netjes met het hak en trekwerk begon….sijpelde op de achtergrond de muzak door…..DOINGGGGG: Fragile van Sting.
Vrijdag mochten mijn borsten onder de Tettenpletter voor het bevolkingsonderzoek en ik dacht, waarom zou ik het willen weten?

Maar verder….gaat het wel goed.

Vooruit kijken
Omdat het plan van verplaatsen van werkplek en slaapplek wel enige voorbereiding behoeft, dacht ik dit weekend; kom, ik duik de dozen, mappen en kisten in.
Ik ging van kelder, naar kamer, naar kast, naar kist.

Niet mijn dozen en kisten, daarvan weet ik wel dat er niet al te veel loze dingen in zitten.
Nee, ik durfde voor het eerst in zijn spullen ‘te rommelen’.
Fysieke spullen als kleding, durf ik nog niet ‘weg te doen’, maar wat moet ik met een wollen deken en zijn langlaufschoenen uit het jaar nul? Maandag komt de kledinginzameling aan huis, dus er staan echt een paar zakken met misbare, veilige spullen klaar.

Spullen zijn trouwens net als een stapel wc rollen in de supermarkt. Als je er een ding tussenuit trekt, trek je de berg om. Niet fysiek maar het is net of er ineens allemaal laatjes opgetrokken worden.

Ik begon in de kelder, daar moesten wat dozen van A naar B.
Alle dozen moesten open. Ik vond keukenmachines, boeken, een poeziealbum, een dagboek, kopietjes van brieven, een mapje vol foto’s van zijn overleden broer, foto’s van zijn oude liefdes, oude gebonden Donald ducks, Flipje van de betuwe boeken, schoolboeken, schaatsen, en nog veel meer papieren en andere spullen
Ik schoof dus dozen van de ene kant naar de andere kant.
Tegelijkertijd keek ik weer naar de flessen wijn….moeten die gedraaid, zit er iets lekkers tussen, oh kijk, bier en port.

Na de kelder (waar in elk geval de stapels georganiseerd zijn en er twee hele grote boxen leeg gehaald werden), verplaatste ik mezelf naar zijn werkkamer.
Boeken die geschonken zijn aan Brugge (daar waar Koks van onze Marine worden opgeleid) verdwenen in verhuisdozen. Oude dossiers van zijn arbeidsverleden, belastingaangiftes, geldzaken en foto’s gingen in de ‘zondag oppakken’ kist.

Vandaag heb ik dus een deja-vu dag gehad. Want wie A zegt moet B zeggen.
Weer heb ik me boos gemaakt over de twee laatste opleidingsmanagers van zijn roc die hem bij het grof vuil wilden zetten. Zij hebben zijn laatste werkjaren verknald.
Maar ook zag ik foto’s van (oud) collega’s, die nu via een omweg aangeven het ‘allemaal zo vreselijk te vinden’. Noot: met slechts vier van hen heb ik warm contact….de rest kan wat mij betreft in de modder zakken.
Nog meer kwam ik tegen en ging door mijn handen en langs mijn ogen en vervolgens mij hart.

• Ik vond twee begrafenispolissen van een paar euro, waar ik weer zelf achteraan mag gaan (iets met een centrale registratie en actie vanuit verzekeraar is nog een ‘dingetje”).
• Ik bekeek foto’s van zijn wandelvrienden, waarmee ik hopelijk vrijdag een tour de terugkijk mag lopen.
• Ik digitaliseerde geluidsbestanden vanaf een cassette van mijn kinderen die toen 3 en 4 jaar waren.
• Ik startte met een herinneringsboek waar ik de mooiste en verliefdste foto’s in ga stoppen.
• Ik vernietigde zijn enige en laatste verklaring omtrent gedrag van 1979.
• Ik maakte twee zakken puzzelstrepen papier toen ik de A-4tjes door de papierschredder jaste.
• Ik scande gedichten die her en der oppopten.
• Ik spitte 90 gig aan bestanden door….een onvoorstelbare massa kennis, kunde en ervaring.
  Wat een ongeloflijk gestructureerde man had ik …alles in mapjes zowel de papieren als de digitale spullen, zijn dan schatkisten om door te bladeren.
• Ik lachte bij mooie herinneringen maar mijn hart huilde.

De hele dag realiseerde ik me:
God, wat heb ik van die man gehouden en wat mis ik hem.

Mijn lievelings foto…dit was Paul zoals ik hem het allerliefste had.