DUBBELE ROUW

Gastblog door Hanneke
Op vrijdag 9 oktober 2020 is mijn partner, de (nieuwe) liefde waarmee ik dacht samen oud te worden, overleden.

Mijn grote, stoere blonde Fries die ik in de zomer van 2013 opnieuw leerde kennen. We hadden al eerder, na onze scheidingen, een korte relatie gehad. Onze levens waren eerder nog niet klaar voor een relatie en voor elkaar. Ik was blij en gelukkig met de hereniging in 2013. Naast hem voelde ik me zelfverzekerder, hij stimuleerde mij om nieuwe dingen te ondernemen. Hij beschermde me. Samen hebben we onze droomreis kunnen maken in de zomer van 2019. Acht weken met de auto naar Griekenland. Speciaal voor deze reis kochten we een oude Volvo. Hij had deze auto gevonden en met hem durfde ik het avontuur aan. We hadden een prachtige reis en maakten samen herinneringen.

Op 5 december 2019 kreeg hij de diagnose kanker.

Hij werd iemand anders
Na de diagnose veranderde hij. Hij kleineerde en kwetste me. Bij de huisarts, ziekenhuis, maatschappelijk werk, kreeg ik telkens te horen dat diegene die het dichtst bij staat de meeste klappen krijgt. Het advies was, ‘als je voelt dat het uit de hand gaat lopen’ loop er dan bij weg.
Alles stond in het teken van hem de ‘patiënt’. Dat deed ik met liefde, maar het was ook zwaar.
Regelmatig ging ik even naar mijn zus of ging wandelen met een vriendin om afstand te nemen.
Met hen sprak ik ook over de twijfel, het onbekend zijn met zijn ziekte en de vraag hoe wij zelf zouden reageren, als het ons zou overkomen.

Wat was het dat die gedragsverandering veroorzaakte? Was het doodsangst? Was hij bang om de controle te verliezen?
Heel regelmatig ging hij verbaal over mijn grenzen heen. Natuurlijk praatte ik erover met hem. Als weerwoord kreeg ik altijd te horen dat hij ziek was en dood zou gaan. Met andere woorden hij vond dat hij elk gedrag mocht vertonen en ik dat moest accepteren.

Heb je een vrijbrief om alles te doen en te zeggen als je de dood in de ogen kijkt?

En ik dan?
Ik was verpleegster, verzorgster, kok, schoonmaakster, moeder, werknemer. Kortom mantelzorger met een baan en 2 kinderen. Ik wist precies wanneer en welke medicijnen hij moest hebben en wanneer zijn afspraken waren. Ik voerde de gesprekken bij de huisarts, ziekenhuis omdat hij niet meer kon/wilde praten. Soms ging ik wel tien keer per dag naar de supermarkt omdat hij  ergens heel erg zin in had. Alles stond in het teken van de patiënt. J vond mij geen goede mantelzorger. Het liefst wilde hij dat ik de hele dag naast hem zat en zijn hand vasthield. Ik zag dat anders, mantelzorgen is zoveel meer dan dat.

Tegelijkertijd vond ik dat er heel weinig aandacht was voor mij. Ook ik worstelde, de angst om J te verliezen, mijn verdriet en onmacht hoe het tussen ons ging. Bij maatschappelijk werk had J gezegd dat alles onder controle was en dat we er samen wel uit kwamen. Terwijl ik aan de bel had getrokken dat het niet goed ging. Ze hebben geen contact meer met me opgenomen.

‘Waar was de man gebleven op wie ik verliefd was geworden en bij wie ik me zo veilig voelde?’

Mijn gevoel voor hem was weg. Ik herkende niets meer van de oude J. en oh, wat miste ik hem.
Wat doe je dan? Je kan toch niet zeggen tegen iemand die niet meer beter wordt het werkt niet meer tussen ons. Nee, ik kon hem niet in de steek laten. In voor- en tegenspoed en in goede – en slechte tijden………..

Rust en op weg naar een waardig afscheid?
Drie weken voor zijn overlijden ging hij naar een hospice. Ik hoopte, door dat ze daar alle zorgtaken van mij zouden overnemen, dat we weer wat meer tot elkaar zouden komen. Ik wilde zo graag dat we goed afscheid van elkaar konden nemen. Helaas in het hospice ging J door met zijn gedrag.
De eerste week kreeg ik van zijn verzorgers hetzelfde te horen als de artsen en maatschappelijk werk eerder al aangaven, iemand die zo ziek is reageert af op degene die het dichtste bij staat.
In de tweede week werd voor de medewerkers van het hospice duidelijk dat er meer aan de hand was. Ze vertelden dat mensen die goed kunnen manipuleren bijna iedereen voor de gek kunnen houden. Ze moeten veel verhalen onthouden en kost veel energie. Dat herkende ik wel, hij was ook in de “goede” tijd vaak moe en energieloos. Zou hij mij ook voor de gek gehouden hebben?

Het verleden kwam bovendrijven
Vier dagen voor zijn overlijden kwamen verhalen uit zijn verleden naar boven.
Na het overlijden van zijn moeder is hij nooit meer zichzelf geworden. Zijn moeder is op 54 jarige leeftijd overleden J was toen 26. Dat heeft hem gemaakt tot wat hij was.
Zijn huwelijk is gestrand en het heeft ook grote impact gehad op de relatie met zijn kinderen. Hij kon geen baan behouden, het contact met zijn familie werd verbroken.

IK WIST HET NIET
Ik wist het niet toen J in mijn leven kwam en verliefd op hem werd.
Ik wist niet dat hij dakloos was en aan de grond zat.
Ik wist niets van de relatie met zijn familie, zijn band met de kinderen.

Ja, ik wist van de moeizame relatie met zijn kinderen.
Ja, Ik wist dat zijn vorige relaties niet werkten vanwege de moeilijke omgang met zijn ex-vrouw.

Maar het echte verhaal hoorde ik pas vier dagen voor zijn overlijden.
En nu?
Moest ik dit nog met J bespreken terwijl hij daar in het hospice lag, niet meer kon praten en zijn euthanasie gepland stond? Ik gunde ons samen een goed en waardig afscheid en rust voor J.

De tijd daarna
Na zijn overlijden en crematie kwam ik achter nog meer dingen die ik niet wist.
Naast wat me was verteld, kwam ik echt afschuwelijke mailtjes, appjes tegen die hij in de loop van de jaren naar zijn familie, ex-vrouw en kinderen had gestuurd. Hierin vertoonde hij hetzelfde gedrag als ik in de laatste periode van zijn leven ervaren had. Dreigen, manipuleren, intimideren.
Ik bleef achter met een gevoel van ongeloof, teleurstelling en verdriet.
Waarom?
Wanneer schreef hij die mailtjes en appjes? Deed hij dat als hij naast me zat op de bank?

Ik blijf achter met veel vragen waar ik geen antwoord meer op krijg. Had ik het kunnen weten? Ben ik naïef geweest, wilde ik te graag een relatie? Hoe gaat het verder. Kan ik ooit weer iemand vertrouwen? Zou ik herkennen als iemand wel of niet oprecht is en hoe dan?

Hoe nu verder?
Het is nu ruim 4 maanden geleden dat hij is overleden. Ik probeer de draad van het leven weer op te pakken. Het is waar, tijd doet heel veel. De rauwe film speelt zich niet meer constant af in mijn hoofd. Het gevoel is elke dag aanwezig maar ik functioneer weer. Ik ben blij met het fijne contact dat ik nu heb met zijn kinderen en ex-vrouw. Zij kennen hem, net als ik hem heb gekend, met zijn goede en minder goede kanten.
Het moeilijkst nu is, dat alle herinneringen van het afgelopen jaar nog zo overheersen, dat herinneringen aan betere tijden er (nog) niet zijn.

Ik heb vele blogs gelezen van rouwenden over hun verloren liefde, het houden van, het rauwe gemis, de leegte en de mooie tijd die ze (nog) hebben gehad aan het einde van het leven.

Kon ik ook maar zo terugkijken op een liefdevol afscheid. Zijn ziekteproces was zo anders en er waren zoveel pijnlijke verrassingen voor- en na zijn overlijden.
Ik wil graag dat anderen dit verhaal lezen en zien dat afscheid van een geliefde niet altijd mooi is.
Ik ben vast niet de enige die op deze manier afscheid genomen heeft van een geliefde en daarom wil ik dit verhaal delen!

It’s hard to turn the page when you know someone won’t be in the next chapter but the story must go on. (Thomas Wilder)