Een week geleden, was hij er nog.
Alle dagen daarna ben ik kwijt…als in een roes, verdoofd en door anderen geleefd.
Terwijl ik mijn koffie drink kijk ik naar de lege stoel tegenover me.
Als ik ‘s nachts wakker word zie zijn lege hoofdkussen.
Zijn jassen hangen nog aan de kapstok en zijn schoenen staan er onder.
Er komt nog gewoon post voor hem aan en zijn mailbox stroomt nog steeds vol.
Verdoofd in mijn hoofd en in mijn lijf.
Zijn afscheid.
Op woensdag hebben we afscheid genomen in het crematorium in Fluitenberg.
Het uitzicht was weids en groen, dat wat Drenthe zo mooi maakt.
In vier verhalen hoorden we over Paul als broer, Paul als vriend, Paul als collega. Ikzelf haalde herinneringen op over Paul als keukentafellief.
De muziek was ondanks mijn dreiging van een uur Hazes, omdat hij zelf niet wilde kiezen, passend en niet al te heftig.
Na ‘ons gedicht’ (Terwijl je slaapt van Nico Scheepmaker) en ‘ons liedje’ (Zij maakt het verschil van de Poema’s), hebben we Paul achtergelaten.
Aansluitend hebben we een feestje op het leven gevierd, een haringparty.
Aquavit, haring en een toast op het leven, meer moest het niet zijn.
De flessen wijn uit zijn laatste aankoop zijn meegegaan met de aanwezigen.
Het is echt heel fijn om de onbeschrijfelijke massa berichten, mails, appjes en kaarten te lezen.
Het is fantastisch om te zien dat de Doneeractie zo succesvol is….meer dan 2000,00 euro is er al gedoneerd..
Maar
….er moeten ineens zoveel keuzes gemaakt worden,
….er moeten zoveel zaken geregeld worden.
….er gaan nu heel veel nooit meers en de eerste keer zonder komen.
Hoe dan???