Vorige post schreef ik al over mijn twijfels of een vakantie er wel inzat.
Met Willem en Aly als dikke ruggensteun en vooruit duwers, ben ik een weekje naar de Eifel geweest.
Ieder in een eigen huisje op een Landal park.
Wandelen, fietsen, samen eten, herinneringen ophalen maar ook gewoon even niks doen!
Gelukkig was er ook alle ruimte om op mezelf te zijn, maar ik had wel constant het (veilige) gevoel van samen.
Dat was goed en fijn.
Daardoor was de 1e sterfdag van Paul op 4 september minder zwaar en verdrietig. Ik zag er huizenhoog tegenop.
Natuurlijk was het even slikken soms…..maar het grootste deel van de tijd was de afleiding zo groot dat er geen siptijd mogelijk was.
In het hier en nu
Nu ben ik alweer bijna een week thuis en heb nog een paar dagen vrij.
Maandag ga ik weer aan de slag.
Twee weken Twitterstilte, (bijna) geen mail lezen, bijna geen antwoorden op appjes geven en de telefoon op stil gehad.
Dat heeft me goed gedaan.
Zo goed, dat ik de moed had om op 9 september (de crematiedag) een mooie plek voor Paul in de tuin te maken.
Ik heb een bruine beuk, met een deel van de as onder de wortels, geplant.
Achter in de tuin is er nu alle ruimte om de beuk te laten groeien.
Er blijft dus altijd iets van Paul aan de Oosterweg bestaan. Mocht ik ooit verhuizen, dan blijft een deel van hem hier achter. Dat had hij mooi gevonden.
Omdat dat klusje me goed afging, heb ik vandaag ook zijn kleding naar de kledingbank gebracht. Er zijn mensen die zijn goede kleding veel beter kunnen gebruiken…..het ligt anders maar te verstoffen.
Zijn mailpostvak is leeg, alle bestanden uit de drive staan nu op mijn PC en ik heb zelfs de moed gehad om zijn weblog didactict.nl om te leiden naar mijn eigen website.
Alle berichten (soms zonder de plaatjes) staan in een PDF en die kun je hier downloaden.
Morgen
Ik heb besloten om toch iets te gaan doen met “zijlijner zijn” en op deze plek minder over mezelf te gaan bloggen.
Misschien kan ik het niet laten om soms een bespiegeling, herinnering, mooi (of minder mooi) moment te delen, maar dat doe ik minder vaak.
Ik wil graag anderen aan het woord laten of hen bevragen over hun ervaringen.
Hoe en wat? Dat ga ik de komende weken uitwerken en misschien ga ik wel ergens een beetje financiële steun vragen voor dit project.
De eerste aanzet wat ik wil en waarom ik dat wil, staat op KarinBlogt
Voor nu, is het te hopen dat ik dit lichtere gevoel en de frissere kijk op de dag van morgen kan vasthouden.
Het was een ongelofelijk KUTjaar!
Slechter kan het niet worden toch?
En voorbij is het eerste jaar zonder…
Ik vind het nog steeds vrijwel elke dag bijzonder om jullie samen een beetje gekend te hebben Karin. Twitter helpt daarbij natuurlijk. Voor mij was het bezig zijn met voeding met name na mijn pensionering de aanleiding om de blogs van Paul te lezen. Ik merk dat mijn betrokkenheid bij het onderwijs zo langzaamaan toch minder belangrijk wordt, maar de persoonlijke kant van jou een heel klein beetje kennen misschien daardoor des te belangrijk is geworden. De zo intens geliefde andere kwijt raken, wat een pijn. Ook nu weer met diep respect en het gevoel je veel liefs te wensen gelezen.
Wat mooi Karin, zo’n plekje in de tuin.
Wat een mooi besluit na dat hele moeilijke jaar.
Fijn dat de week er uit geholpen heeft, je nieuwe energie, ideeën en plannen heeft gebracht.
Iedere mooie dag is er één!
Het is niet niks om dikke ruggesteun, en vooruitduwers te hebben en ook nog ruimte voor jezelf te houden.
Dat helpt en…..dat ze er zijn voor je, zegt ook iets over jou Karin.
Natuurlijk, “even slikken” op 04-09.
Mooi die bruine beuk op 09-09.
Ja , dat had Paul fijn gevonden!
Wat ook fijn is, in ieder geval voor mij, dat je door wilt gaan met zij-lijner zijn en bezig bent daar een vorm voor te vinden.
Knap Winters!!!!
Liefs Jaap