Leeg hoofd

Het heeft even een paar dagen geduurd eer ik woorden kon vinden voor de actie van afgelopen zaterdag, nog steeds ben ik ‘wiebelig’.

Onderwijswijven enzo
Jaarlijks komt er een groep Onderwijswijven bij elkaar. Het begon ooit met een website waar vrouwen met een relatie tot onderwijs konden bloggen. Gewoon omdat ze soms hun woorden wilden delen met de wereld en om te oefenen voor een eigen weblog.
Uit dat initiatief volgde het volgende, de jaarlijkse onderwijswijven bijeenkomst en ook deelname aan de OnderwijsPubquz tijdens corona.

De groep heeft een soort harde kern en een heleboel warme zachte kerners die soms wel, soms niet aansluiten.

Toen ik een tijd terug aangaf dat ik het niet meer zag zitten qua tuinonderhoud en rommel in de garage, kwam Edith in actie…..we gaan gewoon op 21 mei een onderwijswijvenklusdag bij Karin doen.

Omdat mijn moeder op 28 april overleed werd voor de zekerheid nog even getoetst of het wel slim was om ‘het’ door te laten gaan. Vanzelfsprekend moest het doorgaan.
Afleiding, bijpraten, knuffelen (ja, ja…allemaal zelftest gedaan) en ondertussen handen uit de mouwen. Ruimen en ruimte maken.

In eerste instantie durfde ik geen zes kuub container bij huis neer te laten zetten….stel je voor dat die vol zou komen. Marie Kondo zou er juichend bij gaan staan.

Tot zover de zakelijke inleiding.

Wat het vooraf met me deed.
Waarom doen de meiden dit zomaar voor mij? Dat was de vraag die telkens door mijn hoofd speelde. UIt alle hoeken van het land…een hele zaterdag.
Ik besloot dat ik op de een of andere manier vooraf al iets terug moest bedenken.
Dus op naar de Action, tasjes halen en deze vullen als Goodybag.
Ik maakte een lijstje van de meiden die erbij zouden zijn….en wandelde door de boekenkasten, rommeldingen en verzamelingen.
Bij elk van hen probeerde ik te bedenken wat Paul hen zou geven uit zijn boekenkast. Als het me echt niet lukte bedacht ik, waar zou ze blij mee zijn?
12 tasjes met in elk geval een fles Montlobre (de verzameling begint eindelijk te slinken) en een ding of een boek.
Er is maar 1 lieverd – Willemina – die geen tasje kreeg. Dat is doordacht en bewust. Die is te speciaal voor een tasje….dat cadeautje ligt al klaar om op de eerste vakantiedag op 7 juni uit te delen.

Wat het zaterdag met me deed.
Wat een chaos, wat een drive, wat een actie en wat een werk!
Fluitend de dakgoten legen, genietend de versnipperaar voeden, juichend een stoel in elkaar rammen, vragend nog meer weg te mogen gooien. Zwetend met een kruiwagen door de tuin (3 volle karren groenafval is er naar de gemeentewerf gereden)
Vooral het moment dat de waterloop weer liep en dat er daar gewoon blijdschap over was, was zo ontroerend.
De garage is opgeruimd, de container puilde uit…alles is weggesleept. Wat een ruimte!
Na een wijntje, biertje, watertje was het huis om 4 uur stil en leeg.

Wat het daarna met me deed
De hele dag had ik geen telefoon in mijn handen gehad en was Twitter niet geopend. Wat een reacties. Ook daar bij alle lieve wijven nog steeds dat enthousiasme. Het was een feestje geweest en de blijheid spatte ervan af.
Een filmpje van alle foto’s die gemaakt zijn en een diep ontroerende blogpost van Karin Donkers.

Toen ging bij mij het licht uit. Ik heb er tot dinsdagavond over gedaan om een beetje emotioneel op te krabbelen. Goede emoties natuurlijk, maar nog steeds zo verschrikkelijk dubbel. Het verdriet om Paul dat echt aan alle kanten weer opborrelde, want veel van de ‘meuk’ was natuurlijk van hem. Maar ook de eerste rommel van mijn moeder lag al in de container.
Laten we zeggen dat ik me even schoongehuild heb.
Van werken is niet veel gekomen, want de regelmodus van mams staat weer vol aan.

MEIDEN DIT WAS ONBETAALBAAR LIEF! HONDERDDUIZEND MAAL DANK!

En nu?
Ik las net de eerste versie van een interview voor Libelle, het zijlijner verhaal over rompslomp en stapelrouw ziet er goed uit.
Ik prikte deze week een datum voor een tv opname voor de EO over zijlijners (als het goed is nog voor de vakantie opgenomen).
Ik legde een datum vast om iets moois in de tuin te doen met warme en intieme vrienden en vriendinnen in september.

en..het allervooruitzichtste..
De KarinVan staat (bijna) ingepakt. De komende 4 dagen zijn voor mij de generale repetitie. Ik ga met mijn dochter en schoonzoon naar Bathmen en doe HELEMAAL NIETS (nou ja, 10, 12 en 3 km wandelen en fietsen).

Nog twee weken en dan gaat de deur op slot, het alarm aan en vertrek ik naar Frankrijk!
Stapelrouw een plek geven en mezelf opnieuw uitvinden.