Auteur: Paul Laaper
De spannendste dagen van dit jaar zijn voorbij, de relatieve rust is weergekeerd. Maar wat was het inspannend en uitputtend. Ik had jullie beloofd donderdag al wat van me te laten horen, dat werd vrijdag en het bericht bij thuiskomst wordt dus twee dagen later. Veel teveel te bedenken, overdenken en verwerken en terugkomen in een dagelijks ritme. Ik zal proberen het wat logisch aan te pakken.
De operatie.
Om tien voor zes in de auto om op tijd te zijn. Herinner je je mijn opmerking over een afspeellijst? Die allerliefste goede fee die mij chauffeerde had de avond daarvoor er nog eentje in elkaar geknutseld, dus met allerlei lofzangen op het oog toogden wij naar Groningen. Na ingecheckt te zijn in de luxe all-inclusive me geïnstalleerd en wachten op de rit richting o.k. En als je dan in het voorgeborchte komt te staan en ligt te wachten, gaat er van alles door je heen. En dat zijn geen vragen in de geest van “Heb ik het licht wel uitgedaan in de kelder?” In de o.k. word je gevraagd plaats te nemen op de offertafel van de medische wetenschap en dat doe je, want daar kom je uiteindelijk voor, maar het had ook iets macabers gezien de risico’s.
Uiterst vriendelijke en vertrouwenwekkende anesthesisten sloten me op van alles aan, plaatsten een kap op mijn mond en ik ging out. Het zal rond half negen zijn geweest. Toen ik Karin belde was ik weer on, maar het was meer een knipperlicht vermoed ik. Het belangrijkste was, en die boodschap is wel goed bij me binnengekomen, dat de operatie geslaagd was en dat er geen complicaties waren opgetreden. Dankzij dat eerder genoemde keurkorps van betrokken medici en verpleegkundigen.
We konden de volgende fase in.
De ziekenzorg.
Wat een professionaliteit en patiëntgerichtheid heb ik weer ervaren op de verpleegafdeling, net als twee jaar geleden in Utrecht. Het is een arbeidsethos waar de Nederlandse Horeca, vooral die in de Randstad, nog een forse punt aan kan zuigen. Ging er dan niks mis? Natuurlijk wel, maar waar gaat wel alles 100% goed?
Het oog.
Het oog is weg, foetsie, nooit meer teruggezien. Dus nu wennen aan een leven met 1 oog. Extra handicap op dit moment is dat er een dikke prop in de oogholte zit, waardoor mijn bril niet goed op mijn hoofd staat. De afstand van het glas tot mijn goede oog is vergroot, dus daar zie ik ook minder mee. Maar het lukt.
Vrijdag een rondje door het ziekenhuis gewandeld met Karin. Trap af, centrale hal in en ik was Karin ineens kwijt. Die bleek dus rechts van mij te lopen en dat stuk gezichtsveld heb ik niet meer, eerste leerpunt. Verder ben ik nog nergens tegenaan geknald, voorzichtig lopen en goed uitkijken is het devies.
Twee pogingen om nonchalant een tablet in een kleurloos glas met water te laten vallen resulteerden in twee succesvolle pogingen om nonchalant een tablet naast een kleurloos glas met water te laten vallen.
Brood snijden gaat probleemloos. (Ja mensen, ik snij nog zelf mijn brood, zal wel een vorm van recalcitrantie zijn, ik bepaal zelf wel hoe dik mijn boterhammen zijn. Nog meer zelfsnijers in het publiek?)
Een deel van de rechterkant van mijn gezicht is nog gevoelloos, ik heb ook geen pijn. In het ziekenhuis verwachten ze wel dat dat gaat veranderen en hebben me zoveel spul meegegeven dat ik er half Alteveer happy dreams mee kan bezorgen. Ik wacht het af.
Vandaag op de poli geweest om het verband te wisselen en de holte opnieuw op te vullen. Dus het zwarte gat gezien, maar over het niets valt eigenlijk niet zoveel te vertellen.
Weblog.
Het is een gouden idee geweest van Karin om dit weblog te beginnen. Ik was verbaasd over het aantal lezers en vooral over al die reacties die soms zo indrukwekkend en persoonlijk waren. Ik dank dan ook alle lezers voor het feit dat ze de moeite namen om onze berichten te lezen. Blijkbaar voorzag het niet alleen in onze eigen behoefte.
De frequentie van het plaatsen van berichten zal vanaf nu afnemen, we zitten in een stabiliseringsfase: oogkas- en beenwond moeten nu eerst voldoende genezen om de bestralingsfase in te kunnen gaan. Aan de einder gloort drie december, de datum die vastgesteld is om de volgende stappen naar een kunstoog te maken. Daar zijn veel surprises en gedichten rondom heen te bedenken.
Vanaf de zijlijn: Karin
Ik zie de dingen soms anders, kijk er met een scheef oog naar, heb een oogje op de leuke KNO arts en alles oogt anders.
Eerlijk gezegd: ik ben vanmiddag heel erg geschrokken van de oogloze diepte en moet echt even de realiteit verwerken. Dit is het…en meer wordt het niet.