Ode aan (wandel)vrienden

Bij de crematie van Paul zei ik tegen de ‘wandelvrienden’ van Paul: ‘ik wil de volgende keer met jullie meelopen en zijn plaats een keer innemen’.
Na wat heen en weren, vond die wandeling afgelopen vrijdag plaats.

Paul was de wandelaar, ik ben een af-en-toe loper.
Wanneer Paul en ik (bijvoorbeeld op vakantie) wandelden, dan moest ik iets verdienen.
De eerste jaren kreeg ik, wanneer een wandeling uitgelopen was, een ‘speldje’ dat ik op mijn rugzak prikte.
Hij wandelde dus liever met ‘de mannen’.

Over ‘de mannen
De mannen (en twee van de vrouwen van de mannen), hebben een gedeeld verleden van ruim 50 jaar.  Ze studeerden samen en hielden altijd contact. Soms verwaterde het even vanwege werk, persoonlijke omstandigheden of omdat de tijd de tijd was.
Ik ken ‘de mannen’ en de wandelroutine, als gegeven, sinds ik samen was met Paul.
Met vaste regelmaat werd er een wandeling gemaakt en haakte Paul aan in een ‘pad dat gelopen werd’, Trekvogelpad, Pieterpad, Marskramerpad, Zuiderzeepad…weet ikveel pad.

Andere paden
Toen Paul afgelopen jaar zieker werd en niet meer in staat was om mee te lopen, verlegden de drie vrienden hun wandelroute. Het afgelopen jaar liepen ze het Drenthepad en kwamen steevast,  na de wandeling,  een biertje drinken, snacken en bijpraten.
Voor Paul was dat een verheugmoment. Al een week van tevoren kreeg ik de opdracht om nootjes, hapjes en vooral speciale biertjes in te slaan.
Hij genoot ervan maar was, als ze weer weggingen, van slag.
Hij kon niet meer meelopen, dat deed hem echt pijn. Ook merkte hij dat, vanwege de rommel in zijn lijf, hij niet mee meekwam in de gesprekken. De gesprekken gingen over vroeger, over de huidige politieke en economische ontwikkelingen en meer.
Ook zijn ‘levenlangleren’ was stilgevallen, dus over musea, tentoonstellingen, boeken en kon hij niet meer meepraten. Hij kon hij ook de snelheid van de onderwerpwisselingen niet meer volgen. Dat raakte hem heel erg.

Andere tijden
In de goede tijden na een lange wandeling was het heerlijk om Paul thuis te zien komen. Vaste routine: schoenen uit, wandelspullen nog aan en dan een biertje en wandeldagverslag.
Verslagen gingen vaak over misgelopen kruisingen, regen, appeltaart die niet aan zijn eisen voldeed. De verslagen gingen ook over de gelopen route, de vergezichten, de gesprekken, de discussies en de levens van allen.
Het werd ook een soort traditie om een keer per jaar met z’n allen samen te komen, te borrelen en te eten.
Ik voelde me er altijd de vreemde eend in de bijt. Er was een leeftijdsverschil, levensverschil en vooral een ongedeeld verleden verschil.

Dan nu de wandeling van vrijdag.
Die was goed! We hebben een rondje Echten gelopen en over van alles en nog wat gepraat.
Ik zag er huizenhoog tegenop, want het was iets van ‘hem’ en niet van mij.
Het was een omgekeerde wereld dit keer.

Tijdens de wandeling kwam ik er ook achter dat we elkaar eigenlijk alleen via via kenden.
De overeenkomsten en de verschillen zijn niet groot of juist heel groot, net hoe je het wilt zien.
Ik ben anders, zit in een andere levensfase, heb andere zorgen en een ander verdriet.

Gelukkig liep Paul mee, ik had zijn trui aan.
De 13 km (om en nabij) waren dus prima te doen.

Wat ik zelf leerde.

• Wat een geluk heeft Paul gehad met zo’n langdurige vriendschap met zulke prachtige mensen!
• Ik zit in mijn eigen coconnetje van rouw en het is moeilijk voor ‘zijn vrienden, bekenden en familie’ om mij te benaderen.
• Wij hebben geen gedeeld verleden en hoogstwaarschijnlijk geen gedeelde toekomst.
• Paul is de verbindende factor: we hielden van hem, op onze eigen manier en in een eigen relatie.

Dank!
Joop, Kees en Leo (en ook Wil, Jose en Ineke)
Dank jullie wel voor de vriendschap en de wandeling van vrijdag.
Het biertje na de wandeling in Paul zijn trui was anders dan anders, maar voor mij een volgende stap naar straks en later.
Ik loop graag nog eens mee