Rituele dipjes

Gek dat we toch altijd op zoek zijn naar rituelen.
Vorige week donderdag stapte ik nonchalant in de auto om de as van Paul op te halen. Nagedacht over waar, wat en hoe met de koker, had ik nog niet.
De mijnheer van het crematorium nam alle tijd en we hadden een luchtig gesprek. Dat kan ik inmiddels best goed, luchtige gesprekjes voeren.  Wat heeft een ander, die ik niet ken, aan mijn verhaal?

Mee naar huis
De tas met as ging mee in de auto en bij thuiskomst, zat ik daar. Wat nu?
De kelder is geen plaats voor de resten van mijn keukentafellief, het prieel is te koud. Wat dan? Daar had ik gewoon niet over nagedacht.
Achter in de kamer staat een bijzettafel, waar normaal een oude klok en een glazen schaal staan. De afgelopen week is die tafel, tegen mijn eigen vooraf bedachte plan (geen altaartje), toch een gedenkplek geworden.
De askoker, een kaarsje, een rode roos, een steentje in de vorm van een hart (inmiddels geschilderd).  Vriendin Edith had tijdens haar bezoek aan Paul, twee foto’s gemaakt van mijn hand op de zijne. Donderdagavond heb ik twee afdrukken van de foto’s besteld.
Zaterdag zijn de foto’s ingelijst en ja ook een van de twee foto’s is aan het gedenkplekje toegevoegd.

Het begint een ritueel te worden, in deze donkere dagen.
Eerst een nieuw waxinelichtje in de glazen standaard (een cadeau aan elkaar in onze verliefde dagen), even stil staan bij de dag…en dan weer door.

Hoe gaat het?
De losse regeleindjes zijn allemaal opgelost, de zaken zijn afgehandeld.
De telefoontjes en bezoeken drogen op, de buren zijn nog steeds onzichtbaar. De draad naar werken en op zoek naar opdrachten is weer opgepakt. Vooral nieuwe klussen zoeken en reageren op kansen is zo moeilijk, waar doe ik het voor? Kan ik het wel?
Het leven van iedereen gaat door, maar het mijne staat nog echt stil.
Ondanks de luchtige tweets, de snelle telefoongesprekjes en de met kwinkslagen gevulde mails, gaat het niet goed met me.
Wat heb ik het moeilijk, wat is het lastig om in beweging te komen en te blijven.
Vooral de avonden, het over eten nadenken, koken, opeten en die verdomde stilte overal in huis. Corona maakt het er ook niet beter op, want behalve een ommetje zit er even echt uit gaan er niet in. Geen werk op de kantoorplek, geen koffie met bekenden, geen afspraken buiten de deur. Alleen die blokjes van Zoom en Teams, waar ik mijn gedachten gewoon niet bij kan houden. Camera en geluid uit…en luisteren naar het kabbelende gebabbel.

Soms gaat slapen goed, maar de meeste nachten zijn gebroken nachten, met af en toe weer dat zicht op een leeg bed naast me. ‘s Avonds op de bank, kijk ik via het raam achter me….zijn stoel is zo leeg.

Bij het schrijven van deze post zit ik dus weer in vette dip. Nee, kom niet aan met de clichés dat alles slijt, dat je ermee leert leven, dat het allemaal beter wordt.

Even zwelgen in zelfmedelijden vandaag....morgen weer een dag