Echt, ik ga mijn best doen om niet teveel rouwarbeid blogposts te publiceren.
Lees vooral niet verder als je er niets mee kunt.
Maar zoals je weet is mijn motto: ik blog dus ik besta.
Ik schrijf ook elke dag met pen en papier door Mo(u)rning Papers vol te kalken, dat is echter inpublicabel gebazel.
The Artist’s Way pas ik zo een beetje aan naar mijn eigen situatie om mijn hoofd leeg te krijgen.
Zeg Karin, hoe gaat het nu?
(nee die vraag moet je niet stellen als je me belt!)
Werken, nou ja….
Gisteren ben ik weer begonnen met het ritje naar de Parmentier en heb me voorgenomen om de dagen tot minimaal 15.00 uur te werken. Lastig, moeilijk, ingewikkeld, hoge drempels en een lage productiegraad.
Rust, reinheid en regelmaat
Omdat ik al van de KanPlan was, heb ik dat vanaf de eerste dag doorgezet.
Alles wat er moet gebeuren is opgeschreven (ik startte met ruim 70 te doens).
Elke ochtend kies ik er drie dingen uit die echt afgerond moeten zijn aan het eind van de dag.
Niet meer maar vooral niet minder.
Dat betekent ook dat ik soms de telefoon niet opneem (max drie gesprekken) en mijn mail niet gelijk beantwoord (valt onder de te doens).
Sommige mensen zeggen dat ik daarmee te streng voor mezelf ben, maar dat houdt me echt op de been als het gaat om iets af hebben.
Rouwarbeid
Het is echt heel hard werken. Mijn lijf is doodmoe en overal zijn protesterende spiergroepen. (Door de hernieuwde Corona regels, laat ik een goede massage even achterwege).
De hele dag door een steen in mijn maag, een brok in mijn keel en lood in mijn schoenen.
Nu de starre administratieve afhandeling een beetje gelukt is (KPN is een klant kwijt en de Volkskrant is opgezegd), moet ik met mezelf aan de slag.
Vitamines slikken om weerstand op te bouwen, wandelen om in beweging te blijven, koken met een alert omdat ik anders denk; morgen weer een dag.
Een weg vinden door de dagdelen en vooral nieuwe routines ontwikkelen.
Inmiddels ben ik echt alleen thuis, mijn jongste lieverd moet ook weer gewoon door.
Wat kan een mens zich alleen voelen zeg!
Niet eenzaam of zielig…maar ik voel me gewoon heel erg alleen.
Ik kan ook,
- niemand de schuld meer geven als ik iets kwijt ben.
- als ik geen zin heb in koken, niet zeggen dat het zijn beurt is.
- niet mopperen over het feit dat er rommel op de trap blijft liggen.
- geen appje meer sturen als het wc papier op is.
- de afwas niet laten staan in de hoop dat hij het wel wegwast.
- bij jeuk, op dat onmogelijk plekje tussen mijn schouderbladen, aan niemand meer vragen: Krab eens op mijn rug.