Toen ik vorige week, voor het eerst in heel lange tijd op de massagebank klom, realiseerde ik me, dat ik de aanraking van handen ongelofelijk gemist had. Natuurlijk hebben we daar allemaal last van in Coronatijd, maar toch.
Wij mensen zijn sociale dieren en willen gewoon bij elkaar zijn en elkaar soms mogen en kunnen aanraken.
Toen Paul en ik net samen waren, was dat ook een van de dingen die ik er bij hem in hamerde, aanraken en intimiteit.
Lepeltje lepeltje slapen…of op z’n minst zo in slaap vallen.
Toen het slechter met hem ging en hij veel meer sliep, ebde dat geleidelijk aan weg.
Elkaar even vastpakken, knuffelen en gewoon even mijn hoofd op zijn schouder of andersom, was met name in het laatste jaar een actie die ik zelf moest ondernemen. Logisch….hij had al genoeg polonaise aan zijn lijf.
Alsof de duvel ermee speelde, viel ik zaterdagavond in een gesprekje over intieme zaken (het begon over ondergoed en daarna sloop de humor van EasyToys erin).
Als mij nu iets overkomt, weet ik niet wie er aan mijn spullen zit….
Maar er ontstond ook een wat serieuzere ondertoon over rouwen, fysieke pijn en de behoefte aan intimiteit.
(als je man bent, mag je nu gerust stoppen met lezen hoor)
Rouwlust
Sandra van Kolfschoten schreef ooit samen met anderen het boekje rouwlust.
Daarin wordt heel open omgegaan met het verlangen naar aanraking en ook seks als mensen in de rouw zijn.
Ik heb er nooit zo bij stil gestaan, want als het ‘allemaal te lang duurde’ dan gaf ik Paul een hint en zorgde voor de juist ambiance om er een romantische avond met een ‘happy ending’ van te maken.
Dat kan nu niet meer.
Mijn achtergrond helpt ook niet echt mee
Ik ben superpreuts opgevoed en heb altijd voorgehouden gekregen dat je vooral niet aan jezelf mag zitten. Ook ben ik van het serieel mogogame, daarin gaat de liefde voor de lust.
In mijn 60-jarige bestaan heb ik welgeteld 2 (sex)partners gehad. Mijn ex-man en mijn keukentafellief. Aan mijn verlegenheid over ‘als een ander je niet kietelt moet je jezelf kietelen’ is gelukkig een aantal jaren een verandering gekomen. Dit door een geinige actie van mijn dochter…Mam….kom op…..
Weer even serieus
Net als alle andere ´laten we het er maar niet over hebben’ zaken is dit echt een onderbelicht onderwerp als het om rouwarbeid gaat.
Want zeg nou zelf….een roze speeltje op batterijen haalt het niet bij een echt mens.
En wie (boven de 50) durft nou toe te geven dat er ‘dingen’ in huis zijn om aan een bepaalde behoefte te voldoen?
Het is echt niet vanzelfsprekend om over behoeftes, sex, en zelfbevrediging te praten.
Niet door weduwen…..maar ook niet door heel veel andere meisjes en vrouwen.
Meer openheid over dit onderwerp zou heel veel vrouwen helpen.
Daarom is 8 maart een dag om stil te staan bij ALLE rechten van vrouwen, ook als ze in de rouw zijn.
4 reacties
Rouw vrouwen en rouw mannen.
Verschillend en toch hetzelfde (denk ik).
Alles wordt anders dus ook dit onderwerp.
Mooi dat we geleerd hebben om er nu zo over te praten met elkaar en elkaar de ruimte geven.
Dank je wel! Wat een herkenning. Mijn Paul overleed afgelopen jaar op 62 jarige leeftijd. Wij wisten dat hij geen 63 jaar zou worden. Ik red mij wel, maar de vitamientjes met hem in mijn leven mis ik heel erg. Afgelopen maand zouden wij 40 jaar getrouwd zijn. Gelukkig heeft hij nog meegemaakt dat wij samen opa en oma mochten worden. ❤️
Prachtig hoe je alles uitlegt, afpelt, blootgeeft en normaliseert. Je hebt gelijk, dat gebeurt veel te weinig. Ik wens jou, naast plezier, ook weer liefdevolle aanraking toe. En snel een beetje 😉
Wat een mooi en dapper blog!
En je hebt helemaal gelijk, over ‘speeltjes’ wordt zelden gepraat terwijl ze toch echt heel prettig en lekker kunnen zijn!
Ja, het gaat over ALLE rechten van vrouwen. Als ze in de rouw zijn of door een andere oorzaak geen partner (meer) hebben!