Vooral door de verhuizing naar Nieuwegein ben ik steeds meer op weg naar een leven verder zonder mijn keukentafellief. Alle besluiten in- en over het nieuwe huis heb ik alleen genomen. Soms is dat best lekker, zonder overleg en discussie, een keuze maken voor de bank, een bed en onlangs de voor- en achtertuin.
Ik weet trouwens bijna zeker dat Paul het hier vreselijk gevonden zou hebben (na de keuze voor Drenthe). Te ingebouwd, te veel geluiden en te weinig ruimte in en om huis.
Maar ik ben hier ongelofelijk opgeknapt. Echt geen moment mis ik Drenthe en het huis daar.
Het gaat dus best goed en alles kabbelt een beetje door.
Vakantie in de planning, plannen aan het maken voor na de vakantie en ik heb een aantal knopen doorgehakt. Werkzaamheden die ik niet leuk vind of niet meer passend, die laat ik vallen. Na de vakantie besluit ik ook hoe lang ik nog door wil werken en hoe ik dat ga aanpakken. Daar mis ik Paul zo vaak bij….het samen afwegen van de voors- en tegens.
Zijn kritische vragen, hoe en waarom.
Het meeste mis ik Paul, als ik thuiskom na een buiten de deur activiteit. Thuiskomen in een leeg huis is echt iets waar ik maar niet aan kan wennen.
Je verhaal kwijt kunnen en nog eens even terugkijken op de activiteit is zo belangrijk om ervaringen te verwerken.
Het is tegenwoordig altijd een domper bij het thuiskomen en dat blijft (naast wat andere zaken) het lastigst van alleen zijn.
Menu