Weekverslag van de zijlijner.
Paul schreef afgelopen maandag zijn eigen verslag en eenogige kijk op de wereld.
Laat ik dan vanaf de zijlijn maar hetzelfde doen, maar dan vanuit mijn perspectief
Open wonden.
Maandagmiddag mochten de eerste hechtingen eruit en was er een controle op de wondgenezing in het UMCG.
Vol goede moed stapte ik achter Paul de behandelkamer in, want wat kon er nou gebeuren?
Rond de behandeltafel werd het gezellig druk. Lees: 2 verpleegkundigen, het leukie Dr. Helder en zijn schaduw (een arts in opleiding) en de behandelend KNO arts Halmos.
De hechtingen waarmee de handschoen die in de oogholte vastgezet waren gingen eruit. Vervolgens werd het hele ding, gedoe, massa…..uit de oogkas gehaald.
Echt, je kunt je op alles voorbereiden, Googlen, kinderen baren en wat dies meer zij…maar hierop niet.
Ik ben verschrikkelijk geschrokken van de gevolgen van de operatie.
Nuchter relativerend gaf Paul vanaf zijn troon aan, dat hij regelmatig koeiekoppen en varkensschedels ontmanteld had. Maar ik als vrouw, partner, zijlijner was hier niet op voorbereid. Al tikkend schiet ik weer vol en probeer het nog een keer uit te leggen aan Paul.
Het is gewoon even wennen, alhoewel ik vanaf afgelopen maandag aangegeven heb, dat ik de confrontatie met de wond even laat voor wat het is. Dat trek ik even niet.
Bijvangst (collateral damage)
Doordat er na de operatie blaasproblemen ontstaan zijn, hebben wij elke dag gezellig de wijkverpleegkundige over de vloer. (inmiddels is er een blaasontsteking bijgekomen, maar dat terzijde)
De wijkverpleegkundige heeft vanzelfsprekend een arbotechnisch goede omgeving nodig, dus er is een hoog-laag bed ingesleept. Gelukkig hebben we die weggestopt op Paul zijn (werk)kamer.
Verbandjes, slangetjes, lapjes, doekjes, emmertjes, spiegeltjes, smeerseltjes, pilletjes en andere zaken, worden per kilo aangeleverd. De garage ziet er inmiddels uit als Scherpenzeels oud papierhandel.
Vier keer per dag gaat de bel en verdwijnen Paul en de verpleegkundige samen in het ziekenboegje. Goed geregeld en goede zorg!.
Ik zie weinig van de wisselende contacten, want ze komen voor hem en zorgen goed voor hem.
Mijn taken.
Hoe was je haren zonder te douchen (en andere watervragen)
En ik mag rijden….veel rijden.
Natuurlijk is dat echt geen enkel probleem, rijden is leuk, de spotify ogen playlist aan en gaan. Hier zijn geen files en met 50 minuten zijn we bij het UMCG.
De aanvraag bij de ziektekostenverzekeraar voor vervoer is in deze fase afgewezen. We wachten met mopperen tot hij straks 7 weken bestraald gaat worden, dan is het wel toegestaan.
Voor mij is het is gewoon heel lastig dat er niets, maar dan ook echt niets gepland kan worden. Afspraken in het UMCG worden per keer gemaakt en ook op verschillende tijden, dus er is geen peil op te trekken. (oh wat kan ik lekker bitchen dan tegen de mevrouw die er niets aan doen, sorry)
Boodschap A is nog niet binnen of boodschap B moet gedaan worden (nou ja dat was vooral gisteren en vandaag het geval).
Poetsen, koken, wassen, ruimen en boodschappen is ineens weer grotendeels mijn taak, in plaats van samen delen.
Gelukkig hebben we daar vanaf dinsdag een oplossing voor, wij hebben een “Hankie” die komt helpen. Een zorgzame lieverd die vooral mij heel gelukkig gaat maken.
De vakantie begint ook hier gelukkig dus afspraken zijn er minder, maar klussen moeten wel af. Vanaf volgende week vrijdag hoop ik gewoon even de stekker uit werk te kunnen trekken, maar ik denk wel steeds: vooruit werken nu het kan…je weet nooit wat er nog gaat gebeuren.
En Karin, hoe is het met jou?
Het gaat goed, maar mentaal en fysiek begin ik af en toe een beetje te haperen.
Een paar nachten doorslapen (met een beetje pillen-hulp) en gewoon af en toe even weg en mijn geest verzetten is belangrijk.
Zoals voorgenomen moet ik streng zijn voor mezelf (naar anderen ook).
Houden van een man als partner en samen een proces doormaken daar ga ik voor, maar ik weiger te porren, prikken en dingen met slangen te doen.
Samen sterk zijn en werken aan een toekomst samen.
Ach, dan is deze periode peanuts en hebben we die vast heel snel achter de rug.
(wat is nou een half jaar op een mensenleven?)
Oh, en de lieverd die ons het Greetz choco kusje stuurde…..afzender onbekend…maar dankjewel!