Verstilde tijd

Zeven dozen en wat losse spullen, bracht ik gisteren naar de kringloop. De afgelopen maanden is er uit dit huis en uit het huis van mams ruim 2100 kilo rommel verdwenen.
Ik was zo geschrokken van verschillende kasten op Texel, dat ik gelijk hier in huis weer aan het ontspullen gegaan ben.

Vanaf Texel was er natuurlijk ook een paar keer met een volle KarinVan gereden, dus die spullen moesten als eerste door de vingers.
Het leven van mijn moeder, 92 jaar, ging gisteren door mijn handen. Foto’s, koopaktes, hypotheekaktes, belastingaangiftes (1958), bestek, trouwboekjes, geboorte- en overlijdenskaarten. Mams was een papier bewaarder, maar ook verzamelaar van ‘het is in de aanbieding dus meenemen maar’. Ik heb nu aanstekers, waxinelichtjes en schoonmaakmiddelen voor een heel jaar.

In huis zijn er dus een paar dingen bij gekomen, maar dan moeten er volgens mijn eigen opgelegde regel, ook dingen weg. Er mag iets in, maar dan moet er ook iets uit.
Met dat laatste ga ik vandaag nog even verder, want er komt te veel bij….ik moet keuzes gaan maken.

Herinneringsdozen
Ik heb besloten dat er maximaal twee dozen mogen overblijven waarin de afspiegeling van het leven van Paul en van mijn moeder zitten.
Tegelijkertijd doe ik dat ook met dingen van mezelf. Wat mag er echt niet weg en waar kan ik zelf, maar ook later mijn kinderen, met een glimlach naar kijken.
Dan hebben mijn kinderen ooit ‘maar drie dozen’ met persoonlijke zaken uit te zoeken.

Verdriet dat opspeelt
Door de afgelopen periode van afscheid nemen van spullen en de definitieve verkoop van het huis van mams (binnen een week verkocht), bleef er weinig tijd over om stil te staan bij gevoelens. De wereld draait gewoon door maar soms hakt het alleen zijn, er snoeihard in.
Vooral op zondagen als deze zondag
Precies twee jaar geleden werd Paul schoon verklaard na de immunotherapie.
Twee jaar geleden pas, het voelt echt als zo kort geleden voor mij. Voor jou als lezer zal dat anders zijn…zo lang geleden al, wat vliegt de tijd he?
Nee dus

In deze periode staat het leven weer even stil.

Zeker nu er een soort stapelrouw is. Het verwerken van het verlies van mams is ook heel hard werken.
Ik mis haar.
De herinneringen aan de laatste periode van het leven van Paul blijven opspelen.
Ik mis hem.
Natuurlijk begint mijn leven een ‘zonder hem (en haar)’ vorm aan te nemen, maar bij bijna alle veranderingen, nieuwe dingen en ook de onrust in de maatschappij, denk ik: hoe zou Paul dit vinden?

Wegtrekkende beweging
Door het ruimen, dozen schuiven en herorganiseren van mijn huis, merk ik dat ik me aan het klaarmaken ben om uit Alteveer te vertrekken. Ik wil hier weg, ik heb steeds meer heimwee naar het westen. Ik voel me hier niet meer thuis. In het dorp niet, maar ook in het huis niet. Ik wil gewoon dichter bij mijn kinderen, vrienden en oude netwerk wonen.

Op 27 september is de overdracht van het huis op Texel. Dan kan ik de administratie over de nalatenschap gaan afronden en heel voorzichtig gaan bedenken hoe ik de volgende uitdaging ga oppakken.

Misschien komt er wel een kans om via #kopenzonderkijken een hoop beslissingen uit handen te geven en echt een heel nieuwe start te gaan maken.
Als dat niet zo is, dan organiseer ik het zelf en ga begin 2023 een opdracht geven aan een makelaar om een huis te zoeken in Nieuwegein. Tegelijkertijd zet ik dan ook dit huis in de verkoop. Het kost wel wat denkwerk in welke volgorde dat moet. Eerst kopen en dan verkopen ligt het meest voor de hand. Ik baal er soms heel erg van, dat ik dat allemaal alleen moet regelen en geen maatje heb om erover te sparren.

Maar nu eerst: Voorpret
Volgende week zondag gaat de KarinVan nog twee weken van zijn plek. Met Simon (jongste zoon) ga ik roadtrippen door Bretagne en Normandië. We starten zondag in Ieper om van daaruit de geschiedenis in te duiken van de twee wereldoorlogen. Natuurlijk gaan we ook gewoon genieten, lekker eten en drinken.
Op 4 en 9 september nemen we de tijd om stil te staan bij datgene dat, voor mij, als mijn eigen oorlog voelt.