(vanuit het perspectief ‘de partner van’…ik zit erbij en kijk ernaar)
Om 6 uur ging de wekker en om even voor 8 uur zaten we er klaar voor in het UMCG.
Deuren gingen open, wit geklede mensen wandelden in en uit. Aan de verschillende tafels zagen we mensen die allemaal met dezelfde witte brieven en soms de wat angstige onzeker blikken rond keken. Het leek wel op een intake voor een mbo opleiding.
Ruim na de afgesproken 8.10 uur werden we meegenomen door de KNO arts en zijn schaduw (student).
De enige informatie die op dat moment beschikbaar was, was de verwijsbrief van de KNO arts uit Hoogeveen met het verslag van het biopt.
Daar kan een arts niet zoveel mee natuurlijk, het dossier uit Utrecht moet nog toegevoegd worden,
Er werd wat rondgevraagd en beide neusgaten werden bezocht met de dunne scope.
Op een afstandje en soms met mijn ogen dicht keek ik mee.
Paul vind die scope in het foute neusgat niet heel lekker, en dat doet mij dan weer pijn.
Veel tikwerk en verontschuldigingen verder (het verslag wordt direct in de pc geklopt) kregen we bijna de wegzending en de zegen. (Ik dacht ondertussen:.als hij nu zou vertellen wat hij ziet en denkt en ondertussen de schaduw dokterstudent laat tikken, weten wij ook wat hij denkt.)
Ik merkte dat ik boos werd en nog steeds ben.
Bij de halfslachtige uitleg dat niet bekend is wat voor soort tumor (melanoom) het is, vroeg ik dus wat pinnig of hij op zijn minst wat meer kon vertellen over de plaatjes die hij net geschoten had. Een tekening over waar de tumor zit en een korte uitleg over de mogelijke behandelingen, maar eigenlijk weinig nieuwe informatie.
Ik zoek me suf en lees me in en kan dan op zo’n moment net niet de kalme open en informatievragende vragen stellen.
Natuurlijk zijn artsen voorzichtig met uitspraken (ze vallen ook hun collegae niet af), maar de KNO arts in Hoogeveen die doorverwees had een beter, genuanceerder en met cijfers verrijkt verhaal. Dat krijg je nu mijn hoofd niet meer uit.
Bejaardensoos
De oncologisch verpleegkundige hoefde ons niet uit te leggen welk proces er ingegaan wordt. Ze had dus alle tijd om de geriatrische test te doorlopen.
Ook hier raakte ik gefrustreerd en geïrriteerd, onterecht, zo werken die dingen, maar toch.
Het natekenen van een plaatje en drie woorden onthouden, vind ik een zinloos, als je over zo weinig andere informatie beschikt. We deden er wat lacherig over, maar echt zulke standaard protocollen zijn een belediging voor mensen in deze fase van een proces.
De rest van de dag is besteed aan wachten, wachten, bloed geven, wachten wachten, foto van de kaak en gebit, wachten wachten, mondhygiënist en uiteindelijk naar huis.
Op naar de PET scan, MRI scan …wachten op de uitslagen van biopten en bloedonderzoeken.
Het gaat nog wel twee weken duren voor alles bekend is en er dan misschien een behandelplan wordt voorgesteld,
Omdat niet alle informatie voor iedereen relevant is, kun je vanaf nu gewoon even rechts je mailadres achterlaten, dan stuurt het systeem je een mail als er een nieuwe post staat. (let op bevestiging kan in spam terecht komen..dus even checken) Dan kun je zelf bepalen wat je met de informatie doet.
Ik weet wel wat efficiëntie is!
Toetje
Zomaar ineens liep ik deze week tegen dit gedicht van Tanja Helderman op. ( uit de bundel Drijfkracht).
Het gedicht past wel bij deze update.
