Het is exact 5 maanden geleden vandaag, de blogpost krijgt ook de tijd mee van 16.09 uur (4-9-2020 9 over 4). Voor sommigen is 5 maanden best lang, voor mij voelt het als gisteren.
Dit is een van die hele zware zwarte dagen waarop ik weer met volle vaart tegen mijn verdriet aanloop. Normaliter piep ik er weinig over en hou me staande door in beweging te blijven, maar er zijn dagen….
Natuurlijk komt het ook omdat het vandaag Wereldkankerdag is en ik vanmorgen de herinnering van 2012, schaatsen en sneeuw in Google Foto’s zag. De teleurstelling van nog langer in lockdown hakte er dinsdag ook vol in.
Al met al…gaat het even niet goed vandaag.
Gelukkig zijn er aantal mensen die het KarinKaktIn ‘fingespitzengefuhl’ hebben en precies op het juiste moment een berichtje sturen, even bellen of iets sturen via de snailmail. Fijn, daar word ik warm van.
Hoe ik me op dagen als deze voel?
Alsof je de wereld vanonder een grijze deken bekijkt. Opstaan is een must, maar het liefst wil ik gewoon weer onder mijn dekbed kruipen en de dag voorbij laten gaan. Ik loop met mijn ziel onder mijn arm en er komt niets uit mijn handen. Het dagelijkse rondje is een moetje waarbij ik echt af en toe heel diep moet zuchten om verder te kunnen lopen. Alles gaat fout, stuk of ik vergeet van alles, zodat ik een soort van dubbel balen heb.
Gelukkig heb ik niet heel erg veel van zulke dagen meer, maar als het een keer zover is, hakt dat er diep in.
Morgen weer een dag!
Over Wereldkankerdag aandacht voor zijlijners is zoekwerk
De reden dat ik deze weblog begonnen ben, was schrijven over mijn zijlijnerschap. Vandaag op wereldkankerdag zie ik dat nog steeds als een noodzaak. Er moet echt veel meer aandacht komen voor de zijlijners (zowel tijdens als na de kanker, dood of levend).
Ik keek net even op de website van KWF naar lopende onderzoeken, helaas is er geen onderzoek te vinden over zorg voor zijlijners tijdens en na de kanker (of overlijden)
Ook zijn er op de site van wereldkankerdag vandaag, geen verhalen door nabestaanden te lezen.
Ik vind dat echt een gemis. Ik weet ook dat andere zijlijners dat missen. Je moet van Facebook houden om tegen de vele berichtjes in groepen te kunnen die doorspekt zijn van gifjes, hartjes en gedichtjes, daar hebben ze het wel over de ervaringen en het gevoel.
Waarschijnlijk mis ik websites en zal er vast ergens veel meer te vinden zijn, maar als je ernaar moet zoeken, is dat een slecht teken.
Ik heb het niet over de rouwcoaches, therapeuten en zweefteven, maar over verhalen en onderzoeken.
Op Twitter las ik bijvoorbeeld dat een oncoloog altijd een persoonlijk kaartje stuurt naar nabestaanden. Dat is mooi, dat zou de standaard moeten zijn.
Ik leg mezelf telkens uit dat het niet om mij ging en gaat als het om gezondheidszorg, artsen en ziekenhuizen gaat. Ook is Corona natuurlijk een spelbreker als het gaat om routines en zorg voor nabestaanden. Maar van zowel het ziekenhuis als de huisarts heb ik eigenlijk nooit meer iets gezien of gehoord. Dat vind ik eigenlijk wel vreemd. Paul is er niet meer, maar ik nog wel. Een berichtje met de vraag hoe gaat het nu met je zou ik best op prijs stellen.
Hup…en weer verder
Op naar het voorjaar, maar gezien de verwachtingen mag ik volgende week eerst sneeuwengelen en snowfies maken, want de winter komt er aan!
Pas op jezelf!
Oh en het herinneringsschilderij is af
12 reacties
Ik doe het ook hoor……….
Een jaar geleden is de boven buurman overleden.
Kaartje gestuurd enzo.
Ik heb de boven buur vrouw daarna niet meer gezien.
Ik ga vanmiddag even bij haar langs.
Misschien moet ze wel boodschappen hebben of alleen een praatje.
Lees het net pas.
Na de grapjes over de weduwe programma’s.
Gekkigheid en verdriet.
Zo dicht bij elkaar.
Je bent een kanjer.
Maar dat wist je al.
En nee het wordt niet minder.
Het wordt anders.
Maar verdwijnen doet het nooit.
En weet je?
Eigenlijk wil ik ook dat het nooit verdwijnt.
Ik wil hem voor altijd bij me houden.
Bij me maar niet belemmerend.
Ook nu voor jou alle ❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Mooi, verdrietig en herkenbaar beschreven. Stuur je een dosis ‘superwomanpower’ en wens je steeds meer goede dagen!
Beste Karin,
Ik herken dat wat je schrijft helemaal. Mijn man overleed 31 januari 2020 dus ik ben al iets verder in het rouwproces. Dit betekent niet dat ik niet meer zulke dagen ken; vanmorgen nog was ik in een winkel en realiseerde me ineens dat ik zomaar mijn handtas in de auto had laten liggen. In het eerste moment kon ik me niet eens herinneren wat ik ermee gedaan had. Het is zo’n dag dat “de bal verdriet ergens ter hoogte van mijn maag hangt.”
Ik moet je bekennen dat ik ook even moest lachen toen ik jouw berichtje las. Ik zit nl op facebook in zo’n groep en frons vaak mijn wenkbrauwen bij hartjes, hondjes, poesjes, gifjes en gedichtjes die er langskomen.Ik zit daar niet echt op te wachten, maar anderen wellicht wel.
Ongeveer twee weken na het overlijden van mijn man is onze huisarts bij mij langs geweest om te praten over het overlijden(euthanasie) en om te vragen hoe het mij ging. Laatst toen ik voor mijzelf bij hem kwam, begon hij met vragen naar mij en hoe het ging als weduwe. Ik moest natuurlijk meteen huilen, maar het voelde zo goed dat hij dat deed….
Van de oncoloog heb ik ook nooit meer wat gehoord…… ruim 4 jaar bij gelopen.
Dank je voor je blog!
Die dagen: Het is zo’n dag dat “de bal verdriet ergens ter hoogte van mijn maag hangt.” vreselijk!
en die rouwdementie ben ik inmiddels ook wel zat. Ik heb een magneetbord in mijn werkkamer…hangt al aardig vol met “niet vergeten”. ToiToi!
(ps. we zitten vast in dezelfde groep ;_))
Veel sterkte en een dikke virtuele knuffel vanuit Nijmegen. Ik ben trouwens blij met de aanpassingen aan mijn blog die jij hebt doorgevoerd!
@Wilfred, dank je wel……en ik ben blij met het compliment! Dat geeft energie
Beste Karin, ik snap helemaal hoe jij je ook soms voelt. Mijn man overleed op 16 maart 2020, de dag waarop de lockdown in ging. Ik heb soms ook het idee: waarom sta ik toch op? Sons zo I gedachten en weet ik niet of ik de deur op slot heb gedaan als ik wegga. Gelukkig kan ik af en toe naar mijn kinderen en kleinkinderen. Maar ook zij missen hun vader en opa enorm. Die Coronatijd maakt het er ook niet gemakkelijker op. Vorige week toch buren bezocht, ook zij zeiden dat ze het moeilijk vonden om mij een keer op te zoeken.
@Marijke……die buren heb ik al opgegeven….steek ik geen tijd meer in. Maar juist de warme vriendschappen en hernieuwde en nieuwe vrienden geven me die duwtjes in de rug.
❤️
Knuffel terug……vooral voor jou nu helemaal…..wat een rottijd heb jij ook!
Stoere dappere Karin,
Zo’n dag…heftig ja. Ook na ruim 3 jaar weduwe zijn voelt het verlies als vandaag.
Onwijs stoer ben je.
Elke dag zal het een beetje beter gaan. Soms niet en das een offday. Die heb je.
Aan toegeven en morgen zal het vast weer wat beter gaan…
Hug
Caren