Zondagmorgenkoffie in de achtertuin, ineens slaan de twijfel en paniek toe.
Voor het eerst in heel lange tijd ga ik meer dan 1 nacht van huis. Een hele week zelfs.
Regeldingen bedenkend, slaat de angst me ineens om het hart. Wat als ik dit vergeet of dat ?
Paul was de planner en regelaar hier thuis. Ver voor de dag van vertrek, begon hij al te verzamelen en to do lijsten te maken. Ik zit gewoon aan de koffie en probeer mijn gedachten te ordenen en de paniek weg te zuchten.
Bedenkdingen
In de tuin staan sinds een week een opblaasspa en een zwembad…moeten de pompen aan blijven? Moet de vijver nog water? Moet er nog iets in de tuin gedaan worden, zodat ik niet in een oerwoud thuis kom? Stekkers eruit? Lampen met een tijdklok? Heb ik een tijdklok? Wie moet weten dat ik weg ben? Welke deuren moeten op slot, waar is de sleutel van de poort?
De moed zakt me in de schoenen, waar ben ik aan begonnen?
Ook de reis (tss 2 uurtjes) is iets anders.
De fietsendrager gaat op de auto en de hond gaat in plaats van zijn vertrouwde reisbench in de fietskar.
Natuurlijk moet ik het zien als een oefening, want ik moet eruit….weg van huis en vooral even niet werken, mailen en bellen.
Ik wil me even geen zorgen maken over te weinig opdrachten, technische storingen, rotklussen die nog moeten, financiën, facturen en de btw aangiftes.
Mijn lijf is verschrikkelijk moe, kleine fysieke ongemakken en onrustige gedachten. Mijn hoofd staat altijd AAN.
Dat ‘er moet zoveel’ loslaten, is het lastigst.
Soms weet ik even niet waar ik moet beginnen met alles dat in- en om huis moet. De tuin is momenteel zo prachtig, maar ook zo bewerkelijk en er moet nog zoveel gesnoeid en gezaagd worden.
Ik zorg dat de voortuin ‘op orde’ is, zodat er niemand kletst over “die van 38”. In de achtertuin heb ik de afgelopen weken echt zoveel werk verricht dat het allemaal ‘op het oog’ in orde is.
Gelukkig heeft Simon de druif op de garage om zeep geholpen, een paar ritjes naar de stort gemaakt en dus de garage is redelijk overzichtelijk en de ergste puinhopen zijn weg.
Ik laat de deur van Paul zijn kamer gewoon dicht, uit het oog…uit het zicht.
Het valt dus allemaal echt wel mee, in plaats van tegen.
Wat ik de afgelopen week echt miste
Het gesprek over alle ellende in de wereld….de overstromingen, Peter R de Vries…de oplopende Corona Cijfers, Wappies, de verharding en de ikke ikke ikke cultuur..
De relativerende nuchterheid die Paul bij zulke ellende had, mis ik heel erg. Van gedachten wisselen en de gesprekken voeren over alles wat actueel is.
Ik sla nu het nieuws gewoon over en snel de koppen van de digitale krant.
Waarschijnlijk hadden we ook stevige discussies gehad over het zwembad en de spa, energie- en waterverspilling. Ze hadden er denk ik niet eens gestaan als hij nog geleefd had.
Ik voel me dus ook soms lekker eigenwijs.
Natuurlijk ontkom ik ook niet aan af en toe terugkijken.
Een jaar geleden was Paul heel ziek van de immunotherapie. We gingen ziekenhuis in- en uit voor bloedtransfusies, therapie, onderzoeken en vocht infusen. Thuis was er veel gedoe met de voedingspomp, de massa medicijnen, de thuiszorg en wondverzorging en zijn zwakke gestel. Heel af en toe kijk ik in zijn agenda, in welke fase zaten we toen?
Het gaat echt wel goed met me….meestal.
De verdrietige dagen worden vaker verdrietige momenten.
De heel korte gebroken nachten, worden soms nachten waarin ik vijf uur achter elkaar slaap.
Ik leer te accepteren dat Paul er fysiek niet meer is, maar tegelijkertijd wel bij me is. Herinneringen van buiten naar binnen halen, opslaan en koesteren.
Terwijl ik naar de massa vlinders en bijen in zijn kruidentuin kijk, denk ik; hup in de benen…ga eens wat doen!
Fijne vakantie!
7 reacties
Lieve Karin, ik lees ook met je mee. Ik snap dat gevoel van alleen weggaan. Ik heb vorige week een schildercursus gevolgd. Het was aquarel schilderen. Nog nooit gedaan, wel erg enthousiast. Met een mevrouw die ook alleen kwam (haar man fietste door Nederland)meteen een goed contact. Dat scheelt ook een slok op een borrel. Vandaag overviel me weer het feit dat mijn man er niet meer is. Kan ik zomaar ineens in huilen uitbarsten. Het feit dat je niet samen meer in de auto zit en lekker met elkaar kan kletsen, geeft me een weemoedig gevoel. Ook zie ik op tegen mijn verjaardag, overmorgen. Er komt wel visite, maar mijn man is er niet bij. Went voorlopig niet.
Zondagochtend,
De zon probeert zijn stralen door de bladeren van de boom die voor het balkon staat te persen.
Dat lukt hem mooi niet.
Toen ik jouw blog las moest ik denken aan mijn moeder.
Ja, ….ook wij gingen op vakantie.
Wel; altijd met een ander gezin, om de kosten te drukken, wat best leuk was hoor.
1 week, van zaterdag tot zaterdag.
Naar Oudorp.
In zo’n huisje waar je nu je e-bike niet in zou durven zetten.
Maar het was wel VAKANTIE.
Mijn vader, hij had een hoveniersbedrijf(je), kwam de laatste drie dagen.
Brood op de plank, begrijp je!
Ik kan mij niet herinneren dat mijn moeder dan stress had sterker nog dat woord bestond nog niet.
De kleren die we aan hadden en een stel in de koffer en je tandenborstel, misschien een extra stel ondergoed …
Ik denk dat die koffer snel gepakt was.
Ik kan mij heel goed voorstellen hoe dat nu voor jou is.
Voor het eerst in lange tijd van huis zonder Paul de regelaar.
Niet met elkaar door zeuren over Peter R, die toch eigenlijk, als je het zo optelt best een goed mens was.
Toch?
Goed dat je toch doorzet Karin.
Is de fiets op het rek blijven zitten?
Heeft de fietskar met skip het gehouden.
Goed dat je toch doorzet Karin.
Goed dat de verdrietige dagen soms verdrietige momenten worden.
Peter Faber: leven en vechten met het hart van een kind en de moed van een held…
Maar ja, hoe die je dat ook alweer.
Kom heel weer terug van je avonturen.
Liefs, Jaap
Lieve karin, ik lees dit een week na dato en wij waren op hetzelfde eiland! Inmiddels weet ik sinds gisteren dat Drenthe er nog gewoon ligt. Je bent zooooo dapper. En je doet het zo goed en zorgvuldig. Dikke virtuele knuffel!
Ik vind je zo stoer, dat je de zaken oppakt zoals je doet, tegelijkertijd ruimte houdt voor het gemis en het verdriet en ook nog ons ervan deelgenoot maakt.
Diepe buiging
Geniet van je paar dagen weg.
Dico
Altijd een mooie post. Ik herken je telkens weer. Dapper! Ook nu.. Wij blijven in Nl, geen Portugal (natuurlijk), dus als je uitgevakantiet bent kunnen we elkaar weer eens zien. Maar voor nu, ga er voor, ik zeg niet veel plezier, maar wens je dat toe met Skip. Eind augustus zitten we weer in Hoenderloo. Net als vorig jaar, en ja, dat brengt herinneringen terug aan Paul en ons bezoek… Ga voor een tijdje rust, wie weet bevalt het goed… We zien elkaar!
Hoi Karin,
Je blogs en je privé – inkijkjes lees ik met veel interesse. Weet vaak ook niet wat ik kan zeggen. Ik voel met je mee, maar ja daar heb je niets aan. Dat lost niets op, je moet zoveel stappen alleen zetten. Ik heb er bewondering voor! En bedacht me.. dat kan ik je laten weten! Ik hoop dat je weekje weg je veel goed doet!
Warme groeten.. Marike
@Marike, dank voor de reactie…en weten dat er mensen meelezen is voor mij ook troostend!